için uyanır havaya zıplarken
her sıçrayışta mavi gökyüzü biraz daha yaklaşır
maviliğin burnuna çarpışı ile tenin ıslanmaya başlar
griden beyaza beyazdan gökyüzüne
yüzüne vurdukça damlacıklar daha yükseğe itersin kendini
saçından aşağı süzülerek akan su değil
bütün evrendir sana dokunmak için gelen
bedeninle evrene gömülmüşken kendini kaybedersin
kaybolduğun yer çocuksudur, sana gülümser...